Dit prentenboek is een van de heerlijkste van dit jaar – het gaat over hoe trots een jongetje leert te zijn op zijn gezin. Eerst zien we pagina’s lang zijn verzonnen familie, gebaseerd op hoe jaloers hij is op andere kinderen, met hun bonte stoet van vaders en moeders in alle variaties en een flinke hoeveelheid broers en zussen. Maar dan, gaandeweg, wordt het boek een bekentenis: zijn eigen gezin is héél gewoon. Maar is gewoon ook niet heel erg fijn?

Pim schreef weer zoals hij dat het beste kan: betekenisvol én licht. Een ongelofelijk grote, ongelofelijk gevaarlijke leguaan leest geweldig voor, met juist geplaatste ritmes en heel af en toe een rijm-ankertje. En natuurlijk is er weer een fijne uitsmijter op het eind.

Pim Lammers en Natascha Stenvert werkten al eerder samen (bijvoorbeeld in de reeks over Ridder Roa), maar hier sprankelt Stenvert er al net zo ongelofelijk op los als die leguaan groot en gevaarlijk is. Ze voegt zoveel toe aan de tekst: op elke pagina’s is er pret, want volg alleen al de hondjes en katjes die door dit boek gestrooid zijn. Maar ook haar variatie in kleurgebruik en tekenlijntjes; de ‘echte’ foto’s zijn onontkoombaar helder en de fantasieën van het hoofdpersonage zijn óók kleurrijk, maar een stuk dromeriger.

Met Een ongelofelijk grote, ongelofelijk gevaarlijke leguaan laten Lammers en Stenvert zien hoe tekenaar en schrijver werkelijk op elkaar ingespeeld kunnen raken, hoe tekst en beeld in de mooiste verhouding tot elkaar kunnen komen te staan en hoe een prentenboek kinderen zowel kan laten grinniken als dat het ze verwarmt.