Een waar schrijverschap verspreidt niet alleen via grote boeken (romans, essaybundels, honderden en honderden pagina's), maar ook in snippers. En fans van zo'n waar schrijverschap houden ook van de kortere berichten, die als herinneringen zijn, aan kleine herbezoeken aan de pen waar je van houdt.

Zou hou ik erg van het schrijverschap van Thomas Heerma van Voss en ik las in één treinrit van Maastricht naar Amersfoort zijn Een Baltisch station uit, een boekje in de Spoorslag-reeks van uitgeverij Ambo Anthos. Klein formaat, 86 bladzijden, en dus zo'n herinneringssnipper. Maar wel één waar ik in verdween. Heerma van Voss doet verslag van een treinreis tussen Amsterdam en Tallinn. Dat is een bijna onmogelijke opgave, want vrijwel onboekbaar, maar een verlaten liefde, waarin de schrijver in elk geval het niet maken van plannen duidelijk wordt gemaakt, dringt aan op deze onderneming. Zoals door de ramen van de trein verdwijnend landschap toch wordt gezien, gebeurt iets dergelijks bij dit spoorverhaal. Het gaat ook over die verdwenen liefde, het gaat ook over de stop halverwege bij een van Heerma van Voss' beste vrienden, die in Polen is gaan wonen, en het gaat zeker ook over het bedreigde deel van Europa, over de Baltische staten die zich schrap zetten nu Oekraïne zich tegen de keer in aan het standhouden is tegen Poetins Rusland. Al die onderwerpen hoeven geen diepe behandeling te krijgen, maar doordat ze zo oppervlakkig-constant zichtbaar zijn, zetten ze je toch aan het denken.

Het lezen van dit zij-project (net als bijvoorbeeld dat van Heerma van Voss' interviewreeks voor het Literatuurmuseum, lees die hier) sterkte me in deze vaststelling die sowieso al had geleid tot het aanschaffen van Het Baltisch station: ik hou van dit schrijverschap.