Buddy Tegenbosch won onlangs voor de tweede keer de Prijs van de Jonge Jury, dit keer met Jimi Fender Johnson (eerder met Match). Ik had al goede geluiden gehoord over deze young-adultroman, maar had nu pas tijd om hem te lezen – en het lezen werd verslinden.

Jimi Fender Johnson is zo’n boek waar je extra vroeg voor wakker wordt om het nog voor je werkdag begint uit te lezen. Dat duidt op spanning en ja, spannend is het boek zeker. Maar Jimi Fender Johnson stond niet voor niks ook op de longlist van de Boon 2024. Het boek heeft veel meer te bieden dan alleen doorleeskwaliteiten vanwege de plot.

Jimi is een trans jongen die redelijk goed in zijn vel zit. Maar na een repetitie met zijn band komt hij in een situatie terecht waarin hem een doorgang naar een vroegere tijd wordt aangeboden. Ah ja, denk je dan, een tijdreisboek, een van de vele. Maar het knappe van deze titel is dat Tegenbosch die terugreismogelijkheid verbindt aan een prachtige, emotionele queeste, die werkelijk helend voor Jimi werkt, op een onverwachte manier. En dus is Jimi Fender Johnson eerder een knappe psychologische roman dan een spanningsroman. Of eigenlijk is het boek allebei.

Een heel mooi aspect aan dit boek is Tegenbosch’ ally-schap. Zijn trans persoon is volledig geloofwaardig, de kleine liefdesgeschiedenis is ontroerend en voor dit boek geldt dus heel erg wat ik onlangs (geparafraseerd) bij schrijver Édouard Louis op zijn Instagram las: ‘We (lees: mensen die deel uitmaken van een groep die zich traditioneel gesproken in de marge bevindt) hebben het recht om moe te zijn en daarom hebben we er ook recht op dat anderen af en toe voor ons opkomen en uit onze naam spreken.’ Precies dat doet Buddy Tegenbosch met dit boek voor trans jongeren, en dat, naast al mijn waardering voor de spanningsopbouw en de diepgang, ontroerde me.