Een boek dat mijn blik op rouw en romantiek veranderde en tevens mijn boek van het jaar werd: Kitchen van Banana Yoshimoto, vertaald door Maarten Liebregts. Ik kreeg het boek aangeraden door schrijver en goede vriend Edward van de Vendel. Hij leest voor zijn werk honderden boeken per jaar, de parels ontvang ik. Ik las in mijn vakantie naar Portugal vijf boeken, Kitchen heeft alle andere doen vergeten.

Kitchen bestaat uit twee verhalen. Het titelverhaal gaat over Mikage, zij is op jonge leeftijd wees geworden en heeft kortgeleden haar laatste familielid – grootmoeder – verloren. Op de eerste bladzijden maken we kennis met haar favoriete slaapplek: de keuken. Specifiek de koelkast maakt dat ze daar graag haar nachten doorbrengt. Dit maakte alleen al dat mijn aandacht getrokken was, maar daarna pakt Yoshimoto je vast en laat je niet los totdat het verhaal tot een einde komt. Ze schrijft poëtisch, beeldend en soms aangrijpend: ‘Toen mijn ouders stierven, was ik nog maar een kind. Toen mijn grootvader overleed, was ik verliefd. En toen mijn grootmoeder overleed, bleef ik alleen achter, maar nu voelde ik me nog veel eenzamer dan toen.’

Nadat ik was bijgekomen van dat eerste verhaal, begon ik aan de laatste 49 bladzijden: Moonlight shadow. Dit zeer korte verhaal gaat over Satsuki en Hitoshi, twee geliefden die, zoals in elke relatie hun ups en downs hebben, maar voor altijd bij elkaar willen blijven. Nadat Hitoshi in een noodlottig ongeval terechtkomt gaat Satsuki op zoek naar een vorm van therapie die haar past: hardlopen. Tijdens een van haar rondes vraagt iemand om haar aandacht. Die persoon zal Hitoshi niet terug kunnen halen, maar brengt hem wel heel dichtbij. Waar begint rouw en wanneer houdt het op?

Yoshimoto schreef beide novelles tussen 1986 en 1988 en toch voelen ze hedendaags aan. Bladzij na bladzij las ik, en af en toe moest ik naar adem happen, want soms vergat ik dat helemaal. Yoshimoto heeft mij een onvergetelijke ervaring gegeven. Portugal was daarnaast ook leuk hoor, maar Kitchen – voortreffelijk vertaald -  is een beeldende, benaderbare klassieker die ik mocht lezen. Ja, zo voelde het: mogen.