Er is veel waarover we kunnen juichen als het gaat over Krekel, het nieuwe grote boek van Annet Schaap, dat zich afspeelt in hetzelfde universum als Lampje, die andere grote Nederlandse instant-klassieker die Schaap ons gunde. (Ja, aan deze eerste zin van mijn leestip valt af te lezen dat ik Krekel opnieuw een instant-klassieker vind. En ja, dat vind ik dus.) Maar laat ik beginnen met het aspect dat ik misschien wel het allermooist vond: de groei van Krekel zelf. Niet zozeer zijn fysieke groei, maar zijn groei als persoon. Hoe hij van een stotterend afhankelijk minibroertje verandert in een beginnende beschermer, iemand die weet wie hij is en wie hij kan zijn; het is echt prachtig. Alleen al die verhaallijn vertedert en imponeert.

Maar net zo indrukwekkend is Annet Schaaps taal. Haar oplichtende zinnen, haar juistheid, haar zo-moet-het-er-staan-en-niet-anders. Het doet je als lezer meteen achteroverleunen. Kom maar, schrijver, denk je, geef me dit verhaal, ik weet dat jij weet wat je aan het doen bent, schrijver.
Ook zo mooi: hoe de bijpersonages én iets commedia-dell-arte’s hebben, in de zin van dat ze grotendeels samenvallen met hun meest opvallende karaktertrek (de beknepen schooljuffrouw, de ruwe schipper, de zwakke vader) én dat ze elk toch ook hun eigen kleine ontwikkeling hebben, waardoor ze zich aan de platheid van hun eerste rol in dit boek weten te ontworstelen.
Net zo fijn: hoe na Lampje ook Krekel gaat over de kracht van meisjes, de sterke visie ook, die meisjes hebben, hoe ze sturend zijn voor de jongens en mannen om hen heen.

Och ja, er is nog zoveel meer om over te juichen (die krachtige structuur, die mooie tekeningen bij het aanbreken van een nieuw deel, die zo beheerste plot, die grappen ook, die eervolle kleine eerbetuigingen aan Biegel en Hofman, het feit dat de laatste zin van het totale boek voor onze lieve Mirjam Bolt is), maar het is op zich al een victorie dat dit boek er is. Een auteur die na het nationale en internationale succes van Lampje zo bedolven is onder warme dekens, had makkelijk aan smoren ten onder kunnen gaan. Maar Annet Schaap deed dit gewoon, ze deed gewoon Krekel!