Ik had Long Island gisteravond uit kunnen lezen, maar ik deed het niet, want ik was bang voor het laatste hoofdstuk. Ik was teveel van Eilis en Jim, de hoofdpersonen, gaan houden en hoopte maar dat ze niet de verkeerde keuze zouden maken. Vanochtend las ik dan toch dat laatste hoofdstuk, en ik zal niet zeggen wat er precies in gebeurt, maar dat het boek al in een aantal recensie 'heartbreaking' genoemd is, beaam ik helemaal.

Colm Tóibín, de Ierse auteur, is hard op weg een steevaste Nobelprijskandidaat te worden. Zijn vorige boek, De tovenaar, een roman over het leven van Thomas Mann, droeg daar flink aan bij, maar ook de voorganger van Long Island, van het boek van deze leestip dus, het uit 2009 stammende Brooklyn. En dan zijn er nog heel wat andere romans, die ik allemaal graag las.

Long Island is overigens wel een van de allerbeste. Niet voor niets koos Oprah Winfrey het voor haar book club. Het is een boek dat je door één enkele korte dialoog op de eerste bladzijde meeneemt op een lange reis van hoop en verlangen. Het doet je met haastige leeshaast meeleven met Eilis, die jaren na haar huwelijk in Amerika terugreist naar Ierland en daar Jim, haar liefde van vroeger terugziet. Het doet je emotioneel bloeden vanwege de dingen die onuitgesproken blijven. Het doet je nadenken over wat je zelf hebt laten gaan of juist nooit hebt kunnen laten gaan.

Long Island is grote literatuur, en dan kun je het ook nog eens aan iedereen aanraden, omdat je zeker weet: ook zij zullen het lezen van dat laatste hoofdstuk even willen uitstellen - om het dan toch ademloos te doen.