Eens in de zeven of acht jaar biedt Alan Hollinghurst ons een compleet leven aan, in de vorm van een veelomvattende roman, waarin je als in een tienpersoonsbad kunt wegzinken. Zijn laatste boek, Onze avonden, brengt ons Dave Win, die een Engelse moeder heeft en een afwezige Birmese vader. Hij groeit op in de late vijftiger en in de zestiger jaren, volledig blootgesteld aan burgerlijke oordelen en overweldigende eerste verliefdheden. Er zijn ook bakens: zijn vertrouwde, gereserveerde moeder, en de hartelijke, rijke ouders van nota bene de klasgenoot die niet terugdeinst voor vernederen. En er is zijn carrière als acteur, er zijn zijn grote liefdes - en alles tegen de achtergrond van de Britse en gedeeltelijk Europese geschiedenis.

Hollinghurst lezen is keer op keer een boek beleven in 4D. Je hebt het idee dat je met de hoofdpersoon optrekt, omdat je allerlei details leest, die niet speciaal aangebracht lijken door een sluw opererende schrijver, maar zich uit de veelheid van het dagelijkse alles toevallig even lieten vastleggen. En toch zijn Hollinghursts romans nooit willekeurig maar juist volkomen meeslepend. Er zit in dat tienpersoons-literatuurbad van Hollinghurst een enorme whirlpoolkracht. Lees daarom ook De schoonheidslijn (Man Booker Prize 2004), lees De zwembadbibliotheek, lees Kind van een vreemde, lees De Sparsholt-affaire. En verwacht, net als ik, een Nobelprijs voor Hollinghurst, ooit.