Oliver Lovrenski leverde drie jaar geleden, op zijn negentiende, zijn debuutroman in bij een Noorse uitgeverij, het boek kreeg juichende recensies ('Lovrenski is met een krachtige knal op het toneel verschenen'), werd genomineerd voor drie grote juryprijzen en won de Noorse boekhandelprijs. En vreemd is dat niet: een boek als dit, van een zo jonge auteur, kom je niet vaak tegen.

In korte stukken doet Toen we nog jong waren verslag van een groepje jongens die elkaar vinden in drugs gebruiken, in drugs verhandelen, in andere (ook gewapende) misdaden, maar ook in onvoorwaardelijke broederschap. Het is allemaal net zo hard als dat het teder is.

De korte hoofdstukjes, zonder punten en hoofdletters, lijken als in een roes geschreven, maar zijn heel precies ingedeeld. Ze staan vol met straattaal (vandaar de verklarende woordenlijst - en echt ongelooflijk magisch vertaald door Wouter de Jong), en door hun oprechtheid en humor schieten ze recht je hart in. Dat maakt Toen we nog jong waren inderdaad tot een knal van een boek, waar je doorheen vliegt. En als je het dichtslaat denk je: wat gaat Lovrenski in godsnaam hierná schrijven?