VRAAG: Saskia, je hebt al heel wat mooie projecten op je naam staan. Wat vind je het allerleukste aan het maken van tekeningen voor kinderboeken?

ANTWOORD: Het allerleukste vind ik dat elke keer als ik aan een nieuw boek begin, ik zo benieuwd ben hoe de illustraties uiteindelijk gaan worden. De mooie, grappige, ontroerende of spannende tekst van de schrijver geeft me altijd weer volop inspiratie. En bij het maken van mijn zoekboeken zonder tekst, is het heerlijk om al tekenend steeds nieuwe ideeën te ontdekken en me daarin helemaal onder te dompelen.

VRAAG: Het boek Sara's Mysteries hoort bij een podcast en een theatervoorstelling. In de podcast helpt Sara de Monchy echte kinderen bij het uitzoeken van hun eigen levensmysteries. Heb je de kinderen geportretteerd, of heb je het anders aangepakt?

ANTWOORD: Omdat het om echte kinderen gaat, wilde ik dat de illustraties zo goed mogelijk overeenkwamen met hoe ze er in het echt uitzien. Elk mysterie begint dan ook met een realistisch portret van elk kind. Voor de tekeningen heb ik foto’s gebruikt die Sara me heeft gestuurd, en op YouTube heb ik filmpjes bekeken van de 'Aftertalk' van Sara's Mysteries. Daarin praat Sara met de kinderen na over hun mysterie. Die filmpjes zijn trouwens ook leuk voor de lezers om zelf op te zoeken!

VRAAG: Hoe was het voor jou om te werken aan een project dat zo verweven is met een podcast en een theatervoorstelling?

ANTWOORD: Het was een hele leuke, nieuwe ervaring! De verhalen waren al in een ander medium verteld, dus ik moest daar mijn eigen draai aan geven. In de podcast komen de mysteries tot leven door stemmen en geluiden, maar tijdens het luisteren kreeg ik meteen beelden in mijn hoofd. Die heb ik in de tekeningen verwerkt om de zoektocht van Sara en de kinderen nog beter te kunnen vertellen. Nu ben ik ook heel benieuwd naar de theatervoorstelling!

VRAAG: Het boek liegt er niet om: je hebt zoveel mooie tekeningen gemaakt voor Sara's Mysteries. Welke scène vond je het leukste om te tekenen, en waarom?

ANTWOORD: Dat is een moeilijke keuze! Maar ik denk dat ik het meest geniet van de scènes waarin de emoties van de kinderen centraal staan. Zoals de illustratie waarin Habeb aan Sara vertelt waarom hij met zijn familie moest vluchten. Of de tekening waarin Kymani zijn stamboom helder voor zich ziet. En natuurlijk de scène waarin Dieuwertje weer met haar hondje Molly kan rennen en spelen. Ik kan eigenlijk maar moeilijk kiezen.

VRAAG: De verhalen in Sara's Mysteries voelen echt mysterieus. Hoe heb je die spannende sfeer in je tekeningen gekregen? Gebruik je speciale materialen of technieken om dat voor elkaar te krijgen?

ANTWOORD: Je kunt een mysterieuze sfeer creëren door licht en schaduw, perspectief, compositie en kleurgebruik. Bijvoorbeeld in het 'dievenschuurtje' waar Lou aan het rondsnuffelen is. Maar soms werk ik de omgeving juist minder gedetailleerd uit, waardoor het mysterieuzer aanvoelt.

VRAAG: Kunnen alleen Sara en de kinderen uit de podcast zichzelf in het boek herkennen, of hebben ook andere mensen een plekje gekregen in je illustraties?

ANTWOORD: Veel personages, zoals de kinderen en hun families, zijn gebaseerd op echte mensen. Maar voor andere figuren, zoals de mensen in de straat van Roos of de vrouw in het asiel, had ik geen foto’s. Om dat op te lossen—dit boek draait tenslotte om het vinden van oplossingen—kwam ik op het idee om mensen te tekenen die ik uit mijn eigen leven kende of zomaar tegenkwam, zoals buren of vrienden.

VRAAG: Net zoals mysteries vol onverwachte wendingen zitten, kan illustreren dus ook verrassend uitpakken. Heb je jezelf wel eens verrast met een tekening die heel anders werd dan je van tevoren had bedacht?

ANTWOORD: Zeker! Soms ontstaan er tijdens het tekenen dingen die ik van tevoren niet had bedacht, alsof mijn potloden en penselen hun eigen gang gaan. Dat voelt soms echt wel een beetje mysterieus!

VRAAG: Enne... is er in jouw leven ook een mysterie dat nu wel eens opgelost mag worden?

ANTWOORD: (lacht) Nou... ik zou heel graag een gouden ringetje met een roodbruin steentje terugvinden dat ik van mijn oma heb gekregen. Dat ben ik 32 jaar geleden kwijtgeraakt, dus de kans dat dat mysterie ooit wordt opgelost, is klein. En ik zou het ook wel grappig vinden om te weten waar mijn achternaam vandaan komt. Er wordt gezegd dat die afkomstig is van een halve leren mouw die klerken vroeger gebruikten om hun mouwen schoon te houden tijdens het schrijven met krijt. Of dat echt klopt? Wie weet!